Juliusz Słowacki urodził się w 1809 roku w Krzemieńcu. Ojciec Słowackiego- Euzebiusz, był profesorem na Uniwersytecie Wileńskim, gdzie uczył poezji i wymowy. Matka, Salomea, zajmowała się domem i opiekowała synem. Mając 5 lat Juliusz stracił ojca- kilka lat później Saloema wyszła za mąż za Augusta Becu i wtedy cała rodzina przeprowadziła się do Wilna.
Kan-Therm Warszawa www.Minsbud.pl
Sam Słowacki studiował prawo na Uniwersytecie Wileńskim, zresztą to właśnie tam poznał swoją pierwszą miłość- Ludwikę Śniadecką. W tym samym czasie zaprzyjaźnił się on też z Ludwikiem Spitznaglem, który parę lat później, mają zaledwie dwadzieścia dwa lata odebrał sobie życie. Wydarzenie to miało ogromny wpływ na zachowanie Słowackiego i jego późniejsze dzieła.
Słowacki ukończył studia w 1829 roku i z Wilna przeniósł się do Warszawy, gdzie zaczął pracę w Komisji Rządowej Przychodów i Skarbu. Kiedy wybuchło powstanie listopadowe Słowacki postanowił wyjechać z kraju. Emigracja w znacznym stopniu wpłynęła na poezję Słowackiego, który zaczął pisać wiersze patriotyczne by w jakikolwiek sposób walczyć z zaborcą. Najbardziej znanymi dziełami z tego okresu są głównie: Hymn. Smutno mi, Boże i Oda do wolności.
Rok 1831 jest rokiem, gdzie Słowacki rozpoczął swoje zagraniczne podróże. Zacząwszy swoją przygodę w Londynie, Juliusz przez pewien czas zatrzymuje się w Szwajcarii, gdzie zachwycony naturą przeżywa kolejne miłostki- tym razem jego obiektem westchnie staje się Maria Wodzińska. W tym czasie spod pióra Słowackiego wychodzą teksty jak Lambro i Godzina Myśli. Następnym przystankiem na trasie poety jest Paryż gdzie został napisany i wydany dramat, który był cegiełką Słowackiego w walce o wolność ojczyzny a także polemiką z Adamem Mickiewiczem- Kordian.
Po roku 1836 Słowacki rusza w kolejny wojaż- stawiając tym razem na kraje Bliskiego Wschodu. Na jego trasie znajdziemy Grecję, Egipt, Syrię i Jerozolimę. Po powrocie do Francji pisarz spisuje myśli co następnie skutkuje wydaniem dzieł jak Podróż do Ziemi Świętej z Neapolu czy Ojciec Zadżumionych.
Wracając do Paryża Słowacki zahaczył tymczasowo o Florencję, gdzie napisał poemat Anhelii i Poema Piasta Dantyszka. Tym samym jest to kres jego podróży poza granice Francji.
W stolicy Francji pisarz podejmuje współpracę z polskimi kołami patriotycznymi. Dzięki kolejnym wydawanym dziełom zyskuje on na popularności. Najważniejsza dzieła wtedy to Mazepa i Lilla Weneda. Chociaż talentowi Słowackiemu nie brakowało, wciąż pozostawiał w cieniu Mickiewicza z którym zdarzyło się mu stawać w pojedynkach na improwizację. Są to też czasy kiedy serce Juliusza zdobywa kolejna kobieta, tym razem Joanna Bobrowa.
Paryż to też okres, gdzie Juliusz angażuje się w działalność Koła Sprawy Bożej. Co prawda, szybko rezygnuje z członkostwa jednak wpływ na Słowackiego tego miejsca widać w jego dalszej twórczości.
Rok 1844 rok to początek mistycznego okresu twórczości Słowackiego- Genezis z Ducha czy Król-Duch to owoce dokładnie tych czasów.
W 1848r w ojczyźnie Słowackiego wybucha Wiosna Ludów. Słowacki mimo gruźlicy płuc postanawia się wyjechać do Poznania, by tam wziąć udział w walkach. Dotarł do Wrocławia gdzie spotkał się ze swoją matką jednak później został deportowany z powrotem do Francji.
Słowacki nigdy więcej nie opuścił już Francji. Rok później gruźlica rozwija się do tego stopnia, że w 1849 roku Słowacki umiera. Początkowo pochowany w Montemarte, po czasie jednak jego prochy zostały przeniesione do Polski gdzie osiemdziesiąt lat po śmierci Juliusz spoczął u boku swojego dawnego rywala- Adama Mickiewicza.